Zwemmer Zwem

Zal ik in de diepte springen?

Op de rand van het grote zwembad, vraagt iedere kleuter zich dat wel eens af.

Van werk veranderen is ook zoiets, springen in het onbekende.

Zal ik in de diepte springen?

25 jaar geleden was dit voor Hil niet anders. Kiezen voor het gekende CLB of het toen onbeminde Comité Bijzondere Jeugdzorg.

Sommigen gaan heel voorzichtig, trapje per trapje, traag het water in. Anderen nemen zonder aarzeling een duik. En een enkeling, wordt er in gegooid.

Dat laatste is Hil overkomen. Spartelend, happend naar adem, half verzuipend. Er zat niets anders op dan het hoofd boven water te houden. Het bijhorend zuchten en kreunen werd haar handelsmerk. Telkens als zij terug naar de kant wou zwemmen,- Help? ik wil terug!,Waar ben ik aan begonnen? -, telkens was er die badmeester die haar onverbiddelijk tegenhield en terugstuurde. Doe er nog maar een baantje bovenop. Onder het motto, al doende leert men. De badmeester wist het toen al, hij had er een neus én oog voor, een aangeboren talent.

En kijk Hil heeft het overleefd.

Zij is een ervaren zwemster geworden, even gedreven als bij de eerste sprong.

Zij zwemt rustig en bedeesd, mooi te noemen, al zij dat zelf, in al haar bescheidenheid, in alle toonaarden ontkennen.

Hil zal niet vlug van zwemstijl veranderen. Trouw aan haar principes.

Oprechtheid, rechtschapen, integer, eigenschappen van de echte kampioen.

Soms kijkt ze nog eens om, want herinneringen, beelden van vroeger, wegen wat zwaarder door. Verdriet vertraagt echter de tocht. Keuzes maken en voort doen. Dat kan Hil als geen ander.

Nu dat zij een lange afstandszwemmer geworden is, weet zij, niets blijft hetzelfde.

Al blijven vele vragen onbeantwoord.

Wat gebeurt er allemaal in dat mooie huis in Kapellen?

Ach, mysteries zijn er om te koesteren.

Zwemmer

Zwem

Voor Hil nav 25 dienstjaren


De heilige graal (bis)

Vond ik maar

Dat ene woord

Dat ene woord

Dat haar warme licht

Laat spreken

Vond ik maar

Dat ene woord

Wie weet

Wie weet om de hoek

Vlakbij

Vond ik maar

Dat ene woord

Dat alles zegt

Je doet zwijgen

Sprakeloos


Blauwe Ogen

Er valt  veel voor over te zeggen

In een gedicht, bijvoorbeeld.

Sommigen hebben aan een vers genoeg.

En ik?

Ik maak een reis naar café Koalski

Je bent er goedkoop en snel.

Kostprijs ?

Eén gedachte, alles inbegrepen.


De CVA man

Wat moet ik met het water in mijn ogen

Nu dat er dammen zijn gelegd

Wat moet ik met hersens die verhit geraken

Met herinneringen aan hoe het was en niet meer kan.

De doden hadden me verwacht

Toen die dag

Met zijn minuut die een eeuwigheid leek

Paardenbloemen werden pisbloemen.

Wat moet ik nu

Als er enkel nog jammer genoeg rest

Wat moet ik nu

Nu het licht van de vallende sterren is voorspeld.


Tradities

Het dragen van een boerka kan een teken van liefde zijn.

Nooit gedacht dat ik deze zin ooit eens op papier zou zetten.

Om haar zoon niet te kwetsen draagt zijn moeder wanneer hij op bezoek is, een boerka en gaat zij niet naar de cinema. In zijn aanwezigheid gedraagt zij zich onderdanig.

De zoon gelooft dat haar moeder daardoor respect krijgt van haar gemeenschap. Geeft volgens hem identiteit, moeder maakt dan deel uit van een groter geheel. Kwestie van gerust te kunnen zijn…

Eigenbelang is echter niet ver weg. De boerka is volgens de zoon immers ook nodig om de mannen tegen zichzelf te beschermen. Volgens hem geraken mannen immers sneller opgewonden dan vrouwen…

Bij zijn afwezigheid van haar zoon geniet moeder van de vrijheid en ontdekt zij de wereld.

Graag zien kan veel vormen aannemen.

Het betekent héél veel voor de familie dat hij het tot sumoworstelaar heeft gebracht.

De sumoworstelaar zit al vijftien jaar op internaat en kan maar eenmaal per jaar zijn familie bezoeken.

Ook al is hij er op uitgekeken en zou hij met deze harde leerschool willen breken. Dat kan hij zijn familie niet aandoen…

Persoonlijk geluk ondergeschikt aan de eer van de familie.

Verdriet kan veel vormen aannemen.

Eigenlijk had zij danseres willen worden, op het podium willen staan, haar vuur laten overslaan en de pannen van het dak spelen.

Verlangen kan veel vormen aannemen.

Ja, maar wat doe je als als van goede afkomst bent?

Loyaliteit was een woord dat nog niet gekend was.

Trouw wel, en daar was ze goed in.

Tradities, het is van alle culturen.

Ten goede en ten kwade.