Het zal je maar overkomen.
Op een ronde tafel gesprek terecht komen over een andere invulling van de eindtermen in het onderwijs.
Een vriendendienst.
Veertien mensen, die elkaar niet kennen, van allerlei pluimage. Van jong tot oud. Een huishoudster, een garagist, een informaticus, een bijna gepensioneerde hulpverlener.
Toch was het de opdracht om tot een consensus te komen wat veranderd diende te worden. Onbegonnen werk, zo leek het althans.
Zeker wanneer ondergetekende over het belang van politiek begon. Politiek in de zin van werken aan het algemeen belang, organiseren van het samenleven. Doe je aan vrijwilligerswerk dan toon je gemeenschapszin, en doe je eigenlijk aan politiek in de ruime zin van het woord.
Het leek een eenvoudige stelling.
Even was het kot te klein. Politiek had alles met macht te maken, totaal oninteressant, kortom iets voor mensen die hun beloften nooit houden. Niets mee te maken!
En toch werd er een consensus bereikt.
Er werd een lans gebroken voor het meer aanzetten tot kritisch denken. Méér aandacht voor ethiek, zingeving, kwaliteitsvolle communicatie, evenwicht tussen lichaam en geest. Grote bezorgdheid over het stijgend aantal burn-out en zelfmoorden bij jongeren. Een pleidooi voor meer betrokkenheid naar elkaar toe.
De algemene teneur was duidelijk, verandering is nodig, want zo kan het niet verder.
Paradoxaal kwam niet ver van het gehucht Viersel, de woorden van een oude pater weer tot leven.
Zonder het over politiek te willen hebben.
Anders gaan Leven.