Afhankelijk

Er zijn natuurlijk gradaties, maar...

Ik las onlangs in een artikel, mensen met een beperking willen niet afhankelijk zijn. 

Ome Rik denkt dat men zijn wensen voor werkelijkheid houdt, en dat dit een illusie is. Geloof het, of geloof het niet, iedereen is afhankelijk.

Het begint al vanaf dag één. In welk land word je geboren? Bij welke ouders kom je terecht? Je hebt het niet voor het kiezen.Welke kansen heb je binnen je gezin van herkomst om een positieve ontwikkeling door te maken? Word je graag gezien, is er voldoende stabiliteit? Heb je ongevraagd een genetische afwijking meegekregen, dan ziet je leven vanaf het begin er al helemaal anders uit. Wordt je blank of zwart geboren? Zoveel vragen... We zijn van zoveel factoren afhankelijk, vanaf het prille begin. Zou Theo Franken ook niet in een bootje op de middellandse zee terecht gekomen zijn, als hij in Allepo geboren zou zijn geweest?

De filosoof Levinas zei het al : 'de andere is voorwaarde voor mijn bestaan'. We zijn zowieso afhankelijk van de andere, meer nog, het is de essentie van ons bestaan. Geluk is kunnen terugvallen op een vriendenkring, familie, die je met meededogen ondersteunen.

Enkel de happy few ontsnappen aan de transitiebeweging van iemand die zelfstandig zijne plan kan trekken, naar een hulpbehoevende persoon. Alleen de timing hebben we niet in de hand. We zijn afhankelijk van een grote dosis geluk.

Ik hou het op zo lang mogelijk zelf autonoom beslissingen nemen.

Maar het is wat het is, we zijn met z'n allen afhankelijk.

Haiku Tendering

Gieren zoeken winst

Welkom werk zonder een ziel

Dag aan vertrouwen

De kleren maken de man

Nee, ik ben niet de landloper, ik wees discreet naar de man naast mij, gekleed in een kostuum, net geleverd door spullenhulp.

Ik geef toe, in mijn jonge jaren zag Ome Rik er eerder sjofel uit. Lange haren, een rosse baard, gekleed in een groene parka.

Het was een paar dagen daarvoor begonnen toen de directeur van de gevangenis mijn bureau, een omgebouwde cel, briesend binnenstormde  'Hij moet zo snel mogelijk buiten'. 'Wie is hij?' vroeg ik, mijn bril schuinzettend.'De landloper die mijn tuin onderhoudt, hij wordt te familiair'.  Een reclassering klinkt beter dan een overplaatsing,staat beter in de statistieken.  In die tijd was de directeur  van een gevangenis, god de vader, zijn wil was wet.Ook al leek het een mission impossibel, om deze klus op enkele dagen te klaren. Dan maar een 'annonce' in de  gazet gezet, tuinier zoekt werk. Geloof of het geloof niet, twee dagen later telefoon van een echte kasteelheer, een uitstervend ras.Of ik met de persoon  in kwestie kon langs komen? Na uitzonderlijk een uitgangspermissie te hebben verkregen, stapten we samen de kasteelheer tegemoet. Hij gaf mij een hand, 'welkom, ik ben verheugd om U dienst te nemen'...

Het is me gans mijn loopbaan bijgebleven. Er moet niet veel gebeuren om van de voetsteen van hulpverlener naar hulpvrager te vallen.Ga er maar best niet vanuit, mij zal dat niet overkomen. Zelfs het verschil tussen de gevangene en de cipier, nu penitentiair beambte, lag soms héél uitzonderlijk, enkel in wie het uniform aanhad.

Een levensles, perceptie bepaalt sterk de omgang tussen de mensen onderling. Al te gauw staan we op basis van uiterlijke kenmerken klaar met ons oordeel. Ik besefte, het was tijd om van dressing code te veranderen.Al was het maar om de schijn van deskundigheid staande te houden. 

Want zoveel is zeker, de kleren maken de man.

Hoop doet leven

Hij staarde mij aan, ongeloof kleurde zijn blik.

Ik beken, steunend op een bereidwillige medemens, kan je mijn verplaatsing naar de uitgang van het café, moeilijk een schoonheidsprijs geven.

Maar toch het is maar hoe je het bekijkt, zet een andere bril op, en je zult zien, niets is wat het lijkt. Onderweg zijn is belangrijker dan het doel zelf, zo wordt gezegd.Voor een persoon met een fysieke beperking is onderweg zijn,te vergelijken met het beklimmen van een berg. Met soms letterlijk, vallen en opstaan, doorgaan en doorgaan. Dagelijks een berg beklimmen, vermoeiend is het wel. Aankomen op je bestemming geeft  echter voldoening, energie, zo van... het is me weer gelukt. De avond begint pas en je hebt al, zij het ongemerkt, een prestatie geleverd.

Ook assistentie krijgen en vragen kan je met een andere bril bekijken.Afhankelijk zijn, en steeds dank U moeten zeggen, niet altijd makkelijk. En toch het heeft ook zijn voordelen, je komt tot contact, hier  best letterlijk te nemen. Je kunt in iemand zijn ogen kijken, en soms gaat er een hele wereld open. En zeg nu zelf, je geeft de andere de kans om een goede  daad te doen, Wie goed doet, goed ontmoet.

Geloof het of geloof het niet, zet af en toe eens andere bril op.

Dat geeft hoop.

En hoop doet leven.

Als het licht plots uitgaat

Drie jaar heb ik haar aan het werk gezien.Voorzien van een Duracell batterij raasde ze door haar geliefde afdeling. In haar altijd sportieve outfit leek zij over de eeuwige jeugd te beschikken. Vaak in schril contrast met haar pupillen, die streden tegen de voorschrijdende aftakeling van lijf en leden.

We zullen vallen en weer opstaan en doorgaan, was haar lijfmotief. Al meer dan 30 jaar gaf zij het beste van zichzelf. Steeds opnieuw leek het of zij aan haar eerste werkdag begon. Haar tomeloze inzet had zonder twijfel een therapeutisch effect op haar klanten.

Nemand ontsnapt echter aan de nieuwe tijdsgeest. Meer efficientie werd de nieuwe opgelegde norm. Een nieuw computer programma  werd vanuit het management geinstalleerd. Voortaan moest alles geregistreerd worden, waar hebben we dat nog gehoord? Procedures, regelgeving begonnen een eigen leven te leiden. Ik zag het gebeuren, bijkomende erkenningen moesten binnen gehaald worden. Stress sloop binnen als een sluipend gif. Het werd hollen van de ene vergadering naar de andere. En natuurlijk, zo gaat dat met sterke persoonlijkheden, die een rechttoe rechtaan stijl hebben, bortsingen bleven niet uit. Gedreven door emoties  werden er anderen gekwetst. In het steeds maar doorhollen en te hard je best te willen doen.Ongewild en ongemerkt kreeg haar handelen een tegenovergesteld effect. Zo groeide de vervreemding.

Plots ging het licht uit, van de ene dag op de andere. Het was op, was de gegeven laconieke uitleg.  Als zo vaak werd het gebeuren afgedaan als een persoonlijk probleem.

Deze volgende vragen worden niet of weinig gesteld :

Zijn we als organisatie  goed bezig als proffessionele gedreven mensen de vernieling in gaan? Hebben wij als organisatie geen aandeel in het gebeuren? Wat kunnen we  als organsatie er uit leren?

Is het geen teken van zwakte dat men geen erkenning geeft voor wat zij heeft betekent voor de mensen? Wie zonder fouten is werpe de eerste steen...

Haar zonder afscheidsfeest in rook laten opgaan...Het is de geschiedenis van het vele goede dat zij heeft opgebouwd ontkennen. Het kind dreigt met het badwater wegegooid te worden als haar liefde voor de medemens niet gezien wordt.

Rest haar...vallen, opstaan en weer doorgaan. 

De volgende tekst van Ellen Van Monsjoe werd me door haar bezorgd.

" Niet dat  wat ons wordt aangedaan, doet ons op of ondergaan.Maar het is de wijze van ernaar te kijken, dat ons doet verarmen of verrijken..."

Wees omhelsd.