Zal het ooit wennen?
Met drie rolstoelgebruikers én een geleide hond, samen in een lift, als sardienen in een blik, op weg naar een voorstelling in het atheneum van Antwerpen. Het voelt nog steeds onwennig aan, de Vip behandeling die je als persoon met een beperking krijgt,om toch maar die ene voorstelling te kunnen zien.
Niets is voorspelbaar denk ik, als plots, je gelooft het of gelooft het niet, de hond naast mij in de lift begint over te geven. 'Het heeft niets met de lift te maken' zegt mijn lotgenote, 'hij is al langer ziek'. Als gerustelling kon dat tellen. Plots leek de lift op een goederenlift, je weet wel, zo eentje die eindeloos traag naar boven kruipt. Als de deuren zich dan toch openden gaf de hond nog een afscheidssalvo dat kon tellen. De troep viel niet meer te ontwijken. De kreet, 'zal het gaan ja', hield ik nog net binnensmonds. Een geleide hond mag iets meer, suste ik mezelf.
Onder het motto, alles kan beter, draaiden we hoopvol de zaal binnen, waar we zoals vanouds plaatsen kregen zo dicht bij het podium dat we ons souffleurs waanden.
Het nieuw stedelijk uit Leuven bracht met EEN ONTGOOCHELING muzikaal theater gebasseerd op het boek van Wilem Elsschot. Adriaan Van Aken bleek een meester verteller te zijn goed inspelend op het publiek. In het vuur van zijn betoog was er zelfs plaats voor een knipoog naar ondergetekende. Het decor, de muzikanten, het plaatje paste perfect. Lot Vandenkeybus,die onder andere de tuba bespeelde,stond driemaal mooi te zijn, mooie muzikante, mooie stem, mooi tout court. Een ontdekking... slechts één advies,even googlen om hun verdere speeldata te weten te komen.
Al ging de weg er naar toe niet over rozen, de bestemming mocht er zijn.
Met de titel zet Ome Rik zijn eventuele lezers voor éénmaal op het verkeerde been.
De voorstelling is een aanrader, allesbehalve een ontgoocheling.
(Met dank aan de vrijwilligers van de Zomer van Antwerpen)