Het is weer (even) voorbij

Altijd blij dat het de maand februari is.

Begrijp me niet verkeerd, ook Ome Rik holt de tijd achterna. Je kan zeggen het is weeral februari, en klagen het gaat allemaal  te snel. En toch. Februari  is niet alleen de maand dat je kan dromen van de Elfstedentocht, maar het is ook een tijd van opluchting. Het is weer voorbij, niet alleen de vele nieuwjaarsrecepties, maar vooral het is, het voorlopig einde van de koopjeswoede.

Het begint in november al met Halloween, Sinterklaas, de eindejaarsaankopen, black Friday, de solden, het autosalon. De rust is maar van heel korte duur, want zie het vakantiesalon is van start gegaan,  de euro's kunnen weer in omloop gebracht worden.

Zoals een mooie schrijfster me gezegd heeft, we rennen de economie achterna, alsof de solden ons meer mens maakt.

Nogmaals begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen het kopen van een geschenk, of wat kledij, een auto of een vakantie. Maar kan het echt niet wat minder?

Je hoort het elk jaar weer opnieuw de hoera berichten achteraf. De solden waren een succes, al mocht het wel iets meer zijn, jammer van het slechte weer... Er zijn weer veel auto's verkocht, gelukkig minder dieselwagens, dus het gaat de goede kant op.

Is dat wel zo?

 Ome Rik is niet de enige die zich vragen stelt. Net vandaag Dirk De Wachter, je kent hem wel de gekende  psychiater, gehoord op de radio : 'onze consumptiemaatschappij houdt ons allemaal pseudo-noodzakelijke dingen voor, het gewone kost niets'.

Doen we niet aan roofbouw van onze schaarste grondtoffen en ondermijnen we zo niet onze mentale gezondheid?

Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt.

In het oude testament werd het gouden kalf aanbeden, nu lijkt het er op dat de consumptiemaatschappij de nieuwe religie is.

Wie zal het zeggen?

Als we dàt nu eens met zijn allen afspreken, koop iets als  je het nodig hebt. Daarmee komen we al een eind.

Dit gezegd zijnde, als een te late nieuwjaarswens.

In ieder geval, gelukkig is het februari.

Het is weer (even) voorbij.

Nostalgie

Het lijkt erop dat ook De Morgen last heeft van nostalgie. De wijze waarop de vaste opinie schrijvers, De Ceulaer, De Vos, Echaldus al dan niet subtiel aan Groen batching doen, lijkt op nostalgie naar de tijd toen de krant nog een spreekbuis van de socialistische beweging was.

De ene schrijver verwijt Groen dat er geen concrete voorstellen komen, de andere verwijt Groen hun voorstellen in de vorm van een decreet te gieten. Zal het gaan ja...Tip, lees grondig het programma en maak er geen karikatuur van.

Of is er een verdoken agenda?  Nostalgie naar vroeger?

(lezersbrief ingezonden naar De Morgen)

Was het maar zo eenvoudig

De uitval van Tom Lenaerts naar de politiek toe,'los het op', haalde de kranten en deed de 'sociale' media bijna ontploffen. Deze uitspraak heeft Ome Rik aan het denken gezet.

Democratie, zo wordt gezegd, is het georganiseerd meningsverschil. In deze tijd staat besluitvorming sterk onder druk van de al dan niet (on)juiste informatiestroom via internet.

Maar kunnen alle problemen opgelost worden?

Het wordt nog moeilijker als een uitspraak van de Franse filosoof Gustave Le Bon aan een tweede jeugd lijkt begonnen te zijn:

'Eén van de ernstige problemen van de politiek is de verplichting te regeren met ideeen die door de massa worden nageleefd, terwijl dat de ideeen onjuist zijn'. Met die nuance dat het geen verplichting is, maar dat er veel politieke moed voor nodig is om tegen de mainstream in te gaan.

Was het maar zo eenvoudig.

Ook van het individu wordt verwacht dat hij zijn problemen oplost. De hulpvrager blijft weliswaar veel kansen krijgen, maar moet zijn eigen verantwoordelijkheid opnemen. Er worden steeds meer voorwaarden aan rechten gesteld. Maar wat als je het echt niet kunt?  Als je psychische problemen zo groot zijn, dat de angst je leven beheerst? Wat als je zo boos bent omwille van het onrecht dat jou is aangedaan? Wat als je in een overlevingstraetgue zit, en van dag tot dag leeft?

in het voor wat hoort denken zijn zo goed als alle problemen oplosbaar als je kansen krijgt en je verantwoordelijkheid opneemt.

Was het maar zo eenvoudig.

Afwezig en toch zo aanwezig

Wat moet ik toch met dat weg zijn van jou?

Afwezig en toch zo aanwezig

Vandaag morgen en alle dagen die komen

Wat moet ik toch met dat weg zijn van jou?

Nu dat de tijd verdeeld is

In voor en na

Wat moet ik toch met dat weg zijn van jou?

Oosterhuis zei het al :

Honderdmaal moet ik geloven

(en dat is oneindig veel)

Dat je bent, dat je bent

Onzichtbaar licht

(Voor de ouders van een overleden kind)

Holvoet Rik

Koen

Nee, ik ga het niet over Koen Van Gerven hebben, de CEO van Bpost. Maar over Koen, mijn postbode. Of beter gezegd, Koen was mijn postbode.

Op 1 september kreeg  Koen een andere ronde toegewezen. Waarom? Daar heeft hij het raden naar. En wij, zijn klanten, nog meer.

Was hij te goed misschien?

Koen kende heel veel mensen op zijn ronde. Sprak hen, na een tijdje, aan met de voornaam en vroeg steevast hoe het met je ging. Als hij merkte dat er iets scheelde, bleef hij staan en nam zijn tijd om te luisteren.

Bij B post zijn enkele jaren geleden de zogenaamde georoutes ingevoerd. Welke zijn de efficienste postrondes? En niet onbelangrijk, met een berekening hoeveel secondes een postbode voor een handeling heeft.

Eigenlijk was hij, Koen de facteur, want hij was nog van de oude stempel. Overuren nam hij erbij. Ofwel doe je het goed, ofwel doe je het niet, moet hij gedacht hebben.

Als rolstoelgebruiker wachtte hij geduldig tot ik de deur opende, want hij wist dat het onderweg zijn, meer tijd in beslag nam. Geloof het, of geloof het niet, was ik niet thuis, om bijvoorbeeld een aangetekende zending af te tekenen, dan kwam hij na zijn ronde nog eens langs. Zo moest ik de extra verplaatsing naar het postkantoor niet maken.

Onlangs kwam ik hem bij toeval tegen. Hij was niet de oude, het ging niet goed met hem. Had een kleinere ronde gekregen, dat wel, maar één extra met pakjes. 'Jij bestelt toch niet teveel van die pakjes?', vraagt hij mij bijna radeloos.

'Dit ga nog weken uren eer ik mijn goesting terug heb', zegt hij afscheid nemend. Hopelijk niet langer, denk ik, hem nakijkend. Niet verwonderlijk dat het aantal burn-out' s stijgt.

Koen, de CEO, heeft dit nog niet begrepen. In tegenstelling met zijn naamgenoot heeft hij van empathie weinig kaas gegeten. Onlangs verklaarde hij, 'de postbodes moeten uit hun comfortzones komen, in de zomer hoor ik hen niet klagen'.

'Trop is teveel', daar moest een staking van komen. Ik hoor het gemor al aanzwellen. Maar wat doe je als je de bodem van de kelk hebt bereikt?

Ik zal mijn post missen, maar mis vooral mijn postbode. Koen.