Niemand had het ooit voor mogelijk gehouden.
Al eeuwen deed Vadertje Staat zijn werk zonder één dag verstek te laten gaan. Wie had dat kunnen denken dat Vadertje Staat op een morgen zijn bed niet meer wilde uitkomen. Bezoek was niet welkom. Zelf voor zijn geliefde minister van Begroting bleef de deur gesloten.
Hoe was het zover kunnen komen? De laatste jaren leek Vadertje Staat niets goed meer te kunnen doen. Het was altijd iets. Bij het aanleggen van nieuwe wegen bijvoorbeeld volgde er gegarandeerd een klaagzang. Ofwel waren de wegen te smal ofwel werden de wegen te breed gevonden. Het was of de duivel ermee gemoeid was, steeds opnieuw werd er geprotesteerd. Een deel van het volk wilden hun belastingen niet meer betalen omdat ze vonden dat ministers teveel verdienden. Steeds meer mensen lapten alle regels aan hun laars. Waar vroeger de soldaten van de Schout met ontzag werden behandeld, werden ze nu zowaar uitgelachen, nooit gezien en Vadertje Staat zag het met lede ogen aan.
Kwade tongen gingen zover te beweren dat Vadertje Staat zelf het weer bepaalde. En dat hij zo zowel verantwoordelijk was voor langdurige droogte of voor de overstromingen die het land soms teisterden. Vadertje Staat ontkende in alle toonaarden maar het mocht niet baten. In de kroegen kon er geen goed woord meer gezegd worden over Vadertje Staat.
Toen zelf het groot en gratis Nationaal Nieuwjaars vuurwerk, de trots van Vadertje Staat, werd weggehoond brak de veer. Het gevolg liet zich raden, Vader Staat werd ziek en sloot zich op in zijn kamer.
Afhankelijk tilde de bevolking er niet zo zwaar aan. Het zou allemaal niet zo’n vaart nemen, maar dat was buiten de waard gerekend.
Als Vadertje Staat niet meer werkte betekende dat ook dat de lonen niet meer uitbetaald werden. Na een paar maanden gaven de soldaten van de Schout er de brui aan en ook de huurlingen van het leger van de Koning gingen hun geluk in een ander land zoeken.
De gevolgen lieten zich raden.
Roversbenden kwamen uit hun schuilplaatsen en maakten de wegen onveilig en reizen werd een hachelijke onderneming. Plunderingen werden schering en inslag. Ook de bewaking van de grenzen liet te wensen over en het koninkrijk dreigde zo een gemakkelijke prooi te worden voor een inval van vreemde heersers. Scholen gingen dicht en weeshuizen moesten sluiten. Steeds meer mensen werden veroordeeld tot de bedelstaf. Toen ook de watervoorziening dreigde stil te vallen was de maat vol.
Afgevaardigden van alle gilden van het land, van de kleermakers tot de beenhouwers, allen smeekten bij Vadertje Staat om terug aan het werk te gaan. Tevergeefs. Ten einde raad stroomde het volk toe en hielden dag en nacht een wake onder het raam van de slaapkamer van Vadertje Staat. Het volk was tot inkeer gekomen dat ze allemaal zonen en dochters waren van Vadertje Staat en dat hij onmisbaar was.
De Raad der Wijzen stelde aan de Koning voor om de dag dat Vadertje Staat terug aan het werk zou gaan uit te roepen tot Nationale Feestdag. Elk jaar opnieuw zou Vadertje Staat in de bloemen gezet worden voor zijn tomeloze inzet. Zo geschiedde.
Toen Vadertje Staat het nieuws vernam toverde er zich een glimlach over zijn gelaat. Hij zag dat het goed was en sprong snel uit het bed en ging als de weerwind opnieuw aan de slag. Het volk juichte: ‘Lang leve Vadertje Staat’ en sloeg aan het feesten de ganse dag lang.
Doorheen de geschiedenis kreeg de Nationale Feestdag ter ere van Vadertje Staat een naam:
Vaderdag!