Mensen die tegen stroom ingaan, lijken tot de bedreigde diersoorten te behoren.
Als het even kan, verbannen tot het rijk der fabelen.
Of in een mythe, zoals de witte olifant die bestaat, als je er echt in gelooft.
Als individu is het natuurlijk moeilijk om verandering te verwezenlijken.
Een Gandhi, een Jezus, een Mandela witte raven zijn het, maar zij hebben bestaan.
Medestrijders van het eerste uur twijfelen nu openlijk aan de zin om samen actie te voeren. Het heeft toch geen effect, wat je ook doet.
Defaitisme, het lijkt de nieuwe grondtoon. De grote leider heeft immers gesproken, er is geen alternatief, en wie zijn wij om hem tegen te spreken…
En toch.
Amnesty blijft brieven schrijven ter ondersteuning van mensen die vervolgd worden omwille van het vrije woord.
Vrijwilligers blijven bij teleonthaal blijven elke dag de telefoon opnemen, 24 uur op 24 uur.
Gemeenschappelijke tuintjes, geefwinkels, zij rijzen als paddenstoelen uit de grond.
Mensen blijven zich met duizenden verzetten tegen zinloos geweld.
Kerstmis blijft men vieren als symbool van licht in de duisternis. Als teken van vrede.
Bedreigde diersoorten moeten we koesteren.
Desnoods tegen de stroom in.