Het woord isolatie doet me wat.
‘Basil zit weer in ’t cachot. Hij was bezig zijn schoenveters aan het opeten. Ga hem eens kalmeren’, vroeg de cipier, nu penitentiair beambte genoemd.
Dag op dag veertig jaar geleden was Ome Rik maatschappelijk assistent in de gevangenis van St. Gilles. Een soort manusje- van- alles want psychologische begeleiding was toen zo goed als onbestaande. Basil was een beer van een vent, een geïnterneerde die, als hij van de wereld was, zelfs scheermesjes opat. Het cachot zag er intriest uit, onbeschilderde muren met enkel een matras en een toilet emmer. Toen de cipier onreglementair de celdeur achter me dicht deed hoorde ik hem lachen op de gang. Het werd het akeligst moment uit mijn loopbaan.
Het woord isolatie doet me wat.
Hans Claus, dichter en directeur van de gevangenis te Oudenaarde ziet de isolatiemaatregel, die hij als straf of als beschermingsmaatregel soms diende te nemen, nu hij zelf in isolatie leeft, in een ander daglicht. Niet gaan en staan waar ge wilt, de muren oplopen, het wegvallen van contact. De psychologische impact is veel groter dan dat hij gedacht had.
Het woord isolatie doet me wat.
De kans is groot dat we met zijn allen binnenkort via een implicatie van een app onder ‘elektronisch toezicht’ komen te staan. In sommige milieus wordt de maatregel elektronisch toezicht als te soft omschreven. Deze dagen bieden misschien een kans tot voortschrijdend inzicht. Beperking van vrijheid, onder welke vorm dan ook hakt in op een mens.
Het woord isolatie doet me wat.
Het doet me vaak in gedachten terug gaan in de tijd. Zo herbekeek ik onlangs via YouTube interviews afgenomen met Nelson Mandela. Decennia heeft hij in isolatie geleefd. Fysiek werd hij opgesloten, maar in gedachten bleef hij vrij. Inspirerend hij hoe in zijn doel bleef geloven, en een voorbeeld werd voor generaties.
Wat deed hij anders dan :
Reizen in je hoofd.