In het interview ‘ De Palestijnse leiders hebben hun volk vooral armoede en dood gebracht’, verschenen in het weekblad van de Standaard van 6 april 2024, slaat de Nederlandse-Iraanse schrijver Kader Abdolah nagels met koppen.
‘Voor de toekomst zie ik maar één mogelijkheid: een unie tussen Israël en Palestina.
Ik heb het dan over een land waarin Israël en Palestijnen dezelfde rechten hebben. In Israël wonen nu ook al Palestijnen. De Palestijnse leiders blijven de tweestaten oplossing prediken. Het lijkt wel of ze blind zijn voor de realiteit. Want de tweestatenpoplossing is mislukt. Dat de Westelijke Jordaanoever tot Palestina behoort, is een illusie. Kijk maar naar de landkaarten. Steeds grotere delen zijn in handen gekomen van Joodse kolonisten. Steeds grotere stukken worden gecontroleerd door het Israëlische leger. Palestina is verhakkeld. Ook de Gazastrook zal niet meer van de Palestijnen zijn, maar van Israël. Dat is helaas een onomkeerbare realiteit. Het land is eigenlijk ondeelbaar. Kijk maar naar de heilige plaatsen: de Al Aqsa-moskee is al duizenden jaren een heilige plek voor de moslims en zal dat voor altijd blijven. Hetzelfde geldt voor de Klaagmuur, die ook de komende eeuwen de Joodse identiteit zal bepalen. Die twee plekken zijn voor altijd met elkaar verbonden en verbinden onvermijdelijk ook het Joodse en Palestijnse volk.’
Een naïeve wensdroom?
Terecht verwijst Kader Abdolah naar Zuid-Afrika waar Nelson Mandela het onmogelijke heeft waargemaakt, en ondanks alle pijn en woede een verzoeningsproces op gang heeft gebracht, wat vooraf ook als een naïeve wensdroom werd bestempeld.
En zeg nu zelf, wat heeft 70 jaar oorlog, of een gespannen staakt het vuren, opgebracht? Meer polarisatie, meer extremisme, meer vluchtelingen, geen perspectieven voor generaties jongeren.
‘Oorlog is altijd en overal heilloos’ zegt schrijver Elvis Peeters. Oorlog kent alleen maar verliezers.
Misschien moeten de tien geboden uit het Oude Testament van het stof gehaald worden. En met name het zesde verbod, ‘gij zult niet doodslaan’.
Het Joodse volk is tientallen jaren onderweg geweest naar wat het beloofde land werd genoemd. Groot was het verlangen naar een nieuw aardsparadijs.
Ook in de Koran is er een grote plaats voorzien voor het verlangen naar een aardsparadijs. Utopisch denken is van alle tijden. De schrijver Frederik Van Eeden probeerde reeds meer dan 100 jaar geleden een Utopia te creëren.
Wat is er mooier dan de vrede vorm te geven?
Waarom dan ook geen nieuwe natie met alles er op en eraan?
Een nieuwe vlag met een boom van het aards paradijs als symbool.
De kracht van paradoxaal denken. Van de hel naar de hemel.
Een nieuw land met een nieuwe naam:
Paradiso!