'Het is beter één kaars op te steken,dan te klagen over de duisternis'.
Die gedachte kwam bij mij op toen een rijzige dame de organisator van een benefietfeest voor een ontwikkelingsproject voor Malawi toesprak. 'Het moet nu maar eens gedaan zijn met dat lawaai'. Met dat lawaai bedoelde de dame, een buurvrouw die 50 meter verder woonde, het geluid van het samenspel van de deelnemers aan de workshop, djembé spelen. Het typische tromgroffel galmde reeds een half uurtje over het terrein.
Het klopt natuurlijk wel dat het geluid van een djembé soms kilometers ver te horen is. In Afrika werd het vroeger gebruikt om snel met de andere dorpen te kunnen communiceren. Hoofdschuddend pruttelde de organisator erg rustig en beleefd tegen. Een workshop djembé spelen, dat moet toch kunnen in de loop van een namiddag.
Daar had de mevrouw geen boodschap aan. 'We kunnen elkaar op het balkon niet verstaan', reageerde zij. Overtuigd van haar groot gelijk verliet zij het terrein en geloof het of geloof het niet, de djembéspelers staakten hun spel.
'Het is beter één kaars op te steken, dan te klagen over de duisternis'.
Die gedachte kwam mij op toen Ome Rik een protestmail las van een plaatselijk comité tegen de inplanting van een skateterrein naast een woonzorgcentrum. Als buitenstaander zou je, bij het lezen van de mail denken, dat heel de buurt geterroriseerd wordt door hangjongeren die zoveel overlast veroorzaken, dat dringende maatregelen zich opdringen. Nu Ome Rik woont er ook vlakbij: spreken over een skateramp, dat is toch wel een paar bruggen te ver.
Wat is dat toch met al dat geklaag?
Wat moeten we met al die verzuring, verbittering, het gebrek aan mededogen?
Stel dat we zouden leven in het land ' Absurdistan ', zouden we dan deze verzuurde mensen niet kunnen registreren? Aangezien we van deze mensen last ondervinden, zouden we ze al dan niet vrijwillig het land kunnen uitzetten?
Alleen jammer dat de nationaliteitswetgeving dat niet toelaat.
Neen, natuurlijk niet, niet terug naar de technieken van de jaren dertig, dat leert ons de geschiedenis.
Misschien is het wel tijd voor een tegenstroom, één van solidariteit en mededogen.
Een dam tegen verzuring en verbittering.
Tijd voor een nieuwe nultolerantie.
Een nultolerantie 2.0