‘Morgen verhuis ik naar een nieuwe woonst’.
Aan het woord is Annie, 82 jaar, al zou je het haar niet aangeven.
Verhuizen betekent, loslaten en opnieuw beginnen, des levens.
En toch.
De aanleiding is een val, waar hebben we dat nog gehoord…
Haar nieuwe woonst is, het woonzorgcentrum Hazelaar te Kontich.
Dàt noem ik nu groots zijn in kleine dingen.
Het is meer dan berusten in wat komen moet.
Stel je voor, het staat op je identiteitskaart, Hazelaar 93, 2650 Kontich.
Ik huur een deel van het woonzorgcentrum, alles inbegrepen weliswaar.
Ik ga wonen op NR : 93, 2° Verdieping, mét lift, gelukkig.
Ouder worden , heeft dan iets van je jeugd bij stellen in de loop van jaren.
Een geleende uitspraak natuurlijk.
Voor mij, dus een bel aan de deur. Bezoek, ook als het de verpleegster is die langs komt. Misschien is het immers wel de buurvrouw, die van NR 107, uit dezelfde straat, achter de hoek. Lang geleden niet gezien.
Nee, ik ga niet naar de cafetaria, ik ga op café, ene pakken, tenminste als er tripel van Westmalle is. Van ’t schap, als het even kan.
‘Ik hoop dat ze me goed verzorgen’.
Hallo, mag het iets meer zijn? Vrienden voor het leven maken, misschien.
Voor de periode die komen gaat, alle goeds, Annie.
Je bent nog niet geweest!