De ene dokter is de andere niet.
Ik ken er één die de reïncarnatie lijkt te zijn van dr. Albert Schweitzer. Wiens uitstraling er één is van graag zien, en doen wat je kan. Wiens komst de wachtkamer doet opleven, zoals de opkomende zon licht geeft voor de dag die komt.
Passie kan vele vormen aannemen. Het onmogelijke doen, elke dag opnieuw, en dit doen zonder er bij stil te staan. Verwonderd zijn, als dit door een andere medemens, niet als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Zo’n mededogen in kwadraat, verdiende voor mij een prijs van de Vlaamse Overheid. Navraag bij de minister-president leerde mij dat een dergelijke prijs, jammer, maar helaas, niet voorzien was.
De ene dokter is de andere niet.
Een hersenbloeding bij de geboorte zorgt voor veel kosten, waar je niet naast kunt kijken. Als de adviserende geneesheer dan zegt dat je voor je platvoeten komt… Je zou voor minder googlen naar het adres van een Hans Anders winkel, om die mens van dienst te kunnen zijn met een aangepast hulpmiddel.
De ene dokter is de andere niet.
Ik ben voor klare taal, en eerlijkheid duurt het langst. Maar toch, er zijn grenzen. Diagnoses kunnen confronterend zijn. Maar deze kon tellen…
'Waarom kom je?', zei de radioloog.' Je wist de uitkomst toch zelf al', mompelde hij, met een blik naar de uitgang. Tijd is geld voor deze, niet geconventioneerde arts.
Hij had gelijk, ik wist het wel.
Mits enige empathie zou hij echter hebben mogen aanvoelen, dat een mens soms een boodschap meerdere keren dient te horen. Om het dan een plaats te kunnen geven. Om dan verder te kunnen gaan. Ik heb steeds iets gehad met paradoxen. En ja, het heeft me geholpen, zijn boodschap, met de klink van de deur in de handen :
'Het kan niet erger'.