Drie jaar heb ik haar aan het werk gezien.Voorzien van een Duracell batterij raasde ze door haar geliefde afdeling. In haar altijd sportieve outfit leek zij over de eeuwige jeugd te beschikken. Vaak in schril contrast met haar pupillen, die streden tegen de voorschrijdende aftakeling van lijf en leden.
We zullen vallen en weer opstaan en doorgaan, was haar lijfmotief. Al meer dan 30 jaar gaf zij het beste van zichzelf. Steeds opnieuw leek het of zij aan haar eerste werkdag begon. Haar tomeloze inzet had zonder twijfel een therapeutisch effect op haar klanten.
Nemand ontsnapt echter aan de nieuwe tijdsgeest. Meer efficientie werd de nieuwe opgelegde norm. Een nieuw computer programma werd vanuit het management geinstalleerd. Voortaan moest alles geregistreerd worden, waar hebben we dat nog gehoord? Procedures, regelgeving begonnen een eigen leven te leiden. Ik zag het gebeuren, bijkomende erkenningen moesten binnen gehaald worden. Stress sloop binnen als een sluipend gif. Het werd hollen van de ene vergadering naar de andere. En natuurlijk, zo gaat dat met sterke persoonlijkheden, die een rechttoe rechtaan stijl hebben, bortsingen bleven niet uit. Gedreven door emoties werden er anderen gekwetst. In het steeds maar doorhollen en te hard je best te willen doen.Ongewild en ongemerkt kreeg haar handelen een tegenovergesteld effect. Zo groeide de vervreemding.
Plots ging het licht uit, van de ene dag op de andere. Het was op, was de gegeven laconieke uitleg. Als zo vaak werd het gebeuren afgedaan als een persoonlijk probleem.
Deze volgende vragen worden niet of weinig gesteld :
Zijn we als organisatie goed bezig als proffessionele gedreven mensen de vernieling in gaan? Hebben wij als organisatie geen aandeel in het gebeuren? Wat kunnen we als organsatie er uit leren?
Is het geen teken van zwakte dat men geen erkenning geeft voor wat zij heeft betekent voor de mensen? Wie zonder fouten is werpe de eerste steen...
Haar zonder afscheidsfeest in rook laten opgaan...Het is de geschiedenis van het vele goede dat zij heeft opgebouwd ontkennen. Het kind dreigt met het badwater wegegooid te worden als haar liefde voor de medemens niet gezien wordt.
Rest haar...vallen, opstaan en weer doorgaan.
De volgende tekst van Ellen Van Monsjoe werd me door haar bezorgd.
" Niet dat wat ons wordt aangedaan, doet ons op of ondergaan.Maar het is de wijze van ernaar te kijken, dat ons doet verarmen of verrijken..."
Wees omhelsd.