Het haar krijgt wat grijze tinten.
In haar ogen staat de tijd echter stil.
De azurenkust is dan vlakbij.
Of is het alleen maar in de spiegel van mijn herinneringen, dat ik steeds opnieuw het jonge, levenskrachtige meisje voor mij zie?
Is het een wensdroom of een fata morgana?
Geen van beiden.
Het meisje is vrouw en moeder geworden, al is dat niet aan te zien.
De grondlaag, het fundament van het huis zijn echter dezelfde gebleven.
Ik weet wel, soms lijkt het of er een tsunami losbarst . Vaste grond smelt als sneeuw voor de zon.
Toch kleurt jouw aanwezigheid de dag, de nachten zijn een ongekend wit blad.
Zoals de doorn die de roos beschermt.
Het lijkt soms dat we gevangen zitten in het doolhof, dat leven wordt genoemd.
En toch, voel je wat kan vandaag, voel je het?
Zoals de schrijver vertrekt van een wit blad, zo zijn onze gedachten vrij.
Vooral deze die ons doen glimlachen, als was het maar eventjes.
Ook wel eens geluk genoemd.
God zij dank.
Steeds opnieuw.
Aanstekelijk.