Tijdens de herdenkingsplechtigheid op de Mortselse begraafplaats ga je terug in de tijd. Lang geleden zou je denken.
Niet als één van de laatste getuigen het woord neemt. Je kan een spelt horen vallen als mevrouw haar verhaal vertelt, hoe zij als kleuter, 5 april 1943, heeft meegemaakt. De dag dat ze ook haar broer en oudere zus verloor. Beiden vluchtten in paniek uit het schoolgebouw, maar werden geveld door de tweede bommenregen.
Een verhaal over chaos , vernieling, dood, onnoemelijk verdriet. Maar ook over juffrouw Alice, die er in slaagde bijna gans het kleuterklasje te redden. Samen zongen ze tegen het lawaai van de bommen in.
Na al die jaren voel je de ontreddering van dit zinloos geweld. Zeker voor de overlevenden komt alles terug alsof het gisteren was.
Mijn blik gaat over de vele witte kruisjes van de kinderen die het leven lieten.
Voor hen was er plots geen toekomst meer. Voor de vele nabestaanden was er een voor én een na 5 april 1943.
Toch kan er na al die jaren nog steeds niet gezegd worden, wat dient gezegd te worden. Geen excuses van de Duitse Ambassadeur, die voor de eerste maal de herdenkingsplechtigheid bijwoonde.
936 mensen die op 5 april 1943, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren.
Waar hebben we dat nog gehoord?
5 april 2016