Een ontgoocheling

Zal het ooit wennen?

Met drie rolstoelgebruikers én een geleide hond,  samen in een lift, als sardienen in een blik, op weg naar een voorstelling in het atheneum van Antwerpen. Het voelt nog steeds onwennig aan, de Vip behandeling die je als persoon met een beperking krijgt,om toch maar die ene voorstelling te kunnen zien.

Niets is voorspelbaar denk ik, als plots, je gelooft het of gelooft het niet, de hond naast mij in de lift begint over te geven. 'Het heeft niets met de lift te maken' zegt mijn lotgenote, 'hij is al langer ziek'. Als gerustelling kon dat tellen. Plots leek de lift op een goederenlift, je weet wel, zo eentje die eindeloos traag naar boven kruipt. Als de deuren zich dan toch openden gaf  de hond nog een afscheidssalvo dat kon tellen. De troep viel niet meer te ontwijken. De kreet, 'zal het gaan ja', hield ik nog net binnensmonds. Een geleide hond mag iets meer, suste ik mezelf.

Onder het motto, alles kan beter, draaiden we hoopvol de zaal binnen, waar we zoals vanouds plaatsen kregen zo dicht bij het podium dat we ons souffleurs waanden.

Het nieuw stedelijk uit Leuven bracht met EEN ONTGOOCHELING muzikaal theater gebasseerd op het boek van Wilem Elsschot.  Adriaan Van Aken bleek een meester verteller te zijn goed inspelend op het publiek. In het vuur van zijn betoog was er zelfs plaats voor een knipoog naar ondergetekende. Het decor, de muzikanten, het plaatje paste perfect. Lot Vandenkeybus,die onder andere de tuba bespeelde,stond driemaal mooi te zijn, mooie muzikante, mooie stem, mooi tout court. Een ontdekking... slechts één advies,even googlen om hun verdere speeldata te weten te komen.

Al ging  de weg er naar toe niet over rozen, de bestemming mocht er zijn.

Met de titel zet Ome Rik zijn eventuele lezers voor éénmaal op het verkeerde been.

De voorstelling is een aanrader, allesbehalve een ontgoocheling.

(Met dank aan de vrijwilligers van de Zomer van Antwerpen)

Het Rijk der Hemelen

82 jaar was hij ondertussen geworden, mijn vroegere docent moraalfilosofie.

Meer getaand, dat wel, maar nog steeds even gedreven, tijdens zijn lezing over het boek ' Jezus' van de beroemde  theoloog Hans Kung. In mijn ontdekkingsreis langs de verschillende godsdiensten, de ideale lezing, leek mij, om ook stil te staan bij mijn eigen roots, het Christendom.Zelden werd de essentie van het christelijk geloof zo duidelijk weergegeven. Elke poging tot samenvatting doet onrecht aan de uiteenzetting zelf, maar hierbij toch een poging:

Iedere mens mag hopen op het Rijk der Hemelen, maar er is ook de  dringende oproep om een begin te maken van wereldverandering, die bij het einde der tijden zijn voltooing vind.Essentieel is is de  onvoorwaardelijke liefde voor de naaste, het onvoorwaardelijke vergeven ook.

Ik bleef echter met een vraag zitten.

Het was alsof de voorzienigheid zelf ermee gemoeid was.Daags nadien, wat voorheen nooit gebeurd was, kruisten onze wegen mekaar.

'Wat met de mensen die Jezus nooit gekend hebben, is er ook voor hen een Rijk der Hemelen?', vroeg ik hem op de man af.

Hij leek even van slag, maar al snel had hij zijn antwoord klaar. 'Als men gelooft dat God het begin en einde is, gelooft men men ook dat God op het einde ter tijden een wereld creeert, een wereld die wij als mensen niet kunnen vatten, die alles omvattend is, ook voor de mensen die leefden voor Jezus'.

Je gelooft het, of geloof het niet. Maar om tijdens een hittegolf, in de vlakke zon dan nog wel, een diepgaand theologisch gesprek  te voeren...je zou voor minder in hogere sferen terecht komen.

Deze onverwachte ontmoeting vond plaats, alsof het zo moest zijn, aan de voordeur van de Mortselse dichter,de 89j Remi Tachelet, die in zijn ongepubliceerde bundel, 'de laatste Tien' mijmert over het Grote Vertrek.

laten we straks

laten we straks alles verbranden

ook de woorden waarvan ik dacht 

dat zij mooi waren

de vele brieven veilig opgeborgen

in een kartonnen doos

maar wat heb ik geluk gehad

te geloven dat het mooi was

maar... was het dat

nu hoop ik op iets moois

dat nooit ophoudt

Ook dichters blijken mensen te zijn zoals jij en ik. Sommigen dromen ook, onder welke vorm dan ook... van een Rijk der Hemelen.

Kwaliteit

Het is niet de kwantiteit, maar de kwaliteit die telt.

Die gedachte speelde voortdurend door mijn hoofd toen bleek, geloof het of geloof het niet, dat ik de enige aanwezige deelnemer was bij een nieuwe schaakcursus die in mijn heimat van start ging. Lesgever van dienst was een schaakmeester van Egyptische afkomst. Aimabel, gedreven, maakte hij er geen punt van dat hij een privéles diende te geven. Het werd een wat surrealistische avond, met inbegrip een korte gebedspauze in de richting van Mekka. Moet kunnen. Wordt vervolgd, kwaliteit komt boven drijven, zegt men.

Het is niet de kwantiteit, maar de kwaliteit die telt.

Niet toevallig is het streven naar kwaliteit het centrale begrip in de ecologische beweging. Kwaliteit als de allesomvattende norm. In het omgaan met de mensen, in de manier om aan politiek te doen,cultuur te brengen. Hoe de dienstverlening wordt georganiseerd, de voedselproductie,  de voedselveiligheid, de energiewinning en ga zo maar door...

Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit.

Nu dat Ome Rik in de herfst van zijn leven komt, kun je beter de jaren die je nog gegeven zijn, als een geschenk zien. Het is immers aan de meet dat de prijzen worden uitgereikt.

GodfrIed Bomans zei het al : 'Wie zich werkelijk verdiept in de levens van mensen op deze aarde, wat zij gepresteerd hebben, wordt telkens getroffen door het verschijnsel, dat de eigenlijke kracht van die mensen...een gebrek is geweest, die tot kwaliteit is omgebogen'.

Zo wordt zelfs een cursus met één deelnemer toch nog een belevenis.

Ome Rik kan er zich in vinden, een gebrek ombuigen tot een kwaliteit.

Haiku In memoriam

Ik lees uw namen

En ik voel me geborgen

Vandaag regent het

Afhankelijk

Er zijn natuurlijk gradaties, maar...

Ik las onlangs in een artikel, mensen met een beperking willen niet afhankelijk zijn. 

Ome Rik denkt dat men zijn wensen voor werkelijkheid houdt, en dat dit een illusie is. Geloof het, of geloof het niet, iedereen is afhankelijk.

Het begint al vanaf dag één. In welk land word je geboren? Bij welke ouders kom je terecht? Je hebt het niet voor het kiezen.Welke kansen heb je binnen je gezin van herkomst om een positieve ontwikkeling door te maken? Word je graag gezien, is er voldoende stabiliteit? Heb je ongevraagd een genetische afwijking meegekregen, dan ziet je leven vanaf het begin er al helemaal anders uit. Wordt je blank of zwart geboren? Zoveel vragen... We zijn van zoveel factoren afhankelijk, vanaf het prille begin. Zou Theo Franken ook niet in een bootje op de middellandse zee terecht gekomen zijn, als hij in Allepo geboren zou zijn geweest?

De filosoof Levinas zei het al : 'de andere is voorwaarde voor mijn bestaan'. We zijn zowieso afhankelijk van de andere, meer nog, het is de essentie van ons bestaan. Geluk is kunnen terugvallen op een vriendenkring, familie, die je met meededogen ondersteunen.

Enkel de happy few ontsnappen aan de transitiebeweging van iemand die zelfstandig zijne plan kan trekken, naar een hulpbehoevende persoon. Alleen de timing hebben we niet in de hand. We zijn afhankelijk van een grote dosis geluk.

Ik hou het op zo lang mogelijk zelf autonoom beslissingen nemen.

Maar het is wat het is, we zijn met z'n allen afhankelijk.