Ten Oorlog
De geschiedenis lijkt zich te herhalen.
Vroeger gingen de oostfronters ten strijde tegen het communisme en voor een nieuw Duits Europa. Velen deelden hun gedachtengoed, dus dat zat goed, dacht men. Soms opgezweept vanop het preekgestoelte, vanuit de frustratie van niet waargemaakte dromen.
Het nieuwe ideaal gaf zuurstof aan hun dadendrang, gedrevenheid en passie. Het ging niet meer over.
De eed van trouw werd een levenslang verbond. Het al oude verhaal van bloedbroeders, Winnetou en Old Schatterhand kwamen weer tot leven.
Vandaag nemen jonge “Syrië strijders” het geweer op ten strijde voor hun ideaal de islamitische staat. Soms opgezweept door enkele radicale Imans. Vanuit gemiste kansen, eenzelfde dadendrang voor het nobele doel.
Idealen dienen we te koesteren.
Het loopt fout als oorlog als middel wordt gerechtvaardigd om andersdenkenden een bepaald maatschappijbeeld op te dringen.
Het loopt fout als een eed van trouw een excuus wordt om dood en vernieling te blijven zaaien. Alsof een dolgedraaide machine niet mag en moet gestopt worden.
Het loopt fout als oorlog niet als een vorm van agressie wordt gezien, die enkel als ultieme vorm van zelfverdediging kan aangewend worden.
Bij mijn weten waren er in België geen doodseskaders actief.
Er was ook geen levensbedreigende dictatuur aan de macht.
Ken uw geschiedenis, ten oorlog gaan brengt geen vrede.
Zelfs niet na al die jaren.