Koen

Nee, ik ga het niet over Koen Van Gerven hebben, de CEO van Bpost. Maar over Koen, mijn postbode. Of beter gezegd, Koen was mijn postbode.

Op 1 september kreeg  Koen een andere ronde toegewezen. Waarom? Daar heeft hij het raden naar. En wij, zijn klanten, nog meer.

Was hij te goed misschien?

Koen kende heel veel mensen op zijn ronde. Sprak hen, na een tijdje, aan met de voornaam en vroeg steevast hoe het met je ging. Als hij merkte dat er iets scheelde, bleef hij staan en nam zijn tijd om te luisteren.

Bij B post zijn enkele jaren geleden de zogenaamde georoutes ingevoerd. Welke zijn de efficienste postrondes? En niet onbelangrijk, met een berekening hoeveel secondes een postbode voor een handeling heeft.

Eigenlijk was hij, Koen de facteur, want hij was nog van de oude stempel. Overuren nam hij erbij. Ofwel doe je het goed, ofwel doe je het niet, moet hij gedacht hebben.

Als rolstoelgebruiker wachtte hij geduldig tot ik de deur opende, want hij wist dat het onderweg zijn, meer tijd in beslag nam. Geloof het, of geloof het niet, was ik niet thuis, om bijvoorbeeld een aangetekende zending af te tekenen, dan kwam hij na zijn ronde nog eens langs. Zo moest ik de extra verplaatsing naar het postkantoor niet maken.

Onlangs kwam ik hem bij toeval tegen. Hij was niet de oude, het ging niet goed met hem. Had een kleinere ronde gekregen, dat wel, maar één extra met pakjes. 'Jij bestelt toch niet teveel van die pakjes?', vraagt hij mij bijna radeloos.

'Dit ga nog weken uren eer ik mijn goesting terug heb', zegt hij afscheid nemend. Hopelijk niet langer, denk ik, hem nakijkend. Niet verwonderlijk dat het aantal burn-out' s stijgt.

Koen, de CEO, heeft dit nog niet begrepen. In tegenstelling met zijn naamgenoot heeft hij van empathie weinig kaas gegeten. Onlangs verklaarde hij, 'de postbodes moeten uit hun comfortzones komen, in de zomer hoor ik hen niet klagen'.

'Trop is teveel', daar moest een staking van komen. Ik hoor het gemor al aanzwellen. Maar wat doe je als je de bodem van de kelk hebt bereikt?

Ik zal mijn post missen, maar mis vooral mijn postbode. Koen.

Mag het iets meer zijn?

Nee, vandaag geen beschouwingen over het vak van de beenhouwer en zijn gekende verkooptechnieken.

Wel, en wie had dat gedacht, over Staatssecretaris Francken, die als geen ander de kunst verstaat om met woorden in te hakken op Jan en alleman. Er  is natuurlijk wel een onderwerp te vinden dat meer tot de verbeelding spreekt, maar soms worden  er grenzen oververschreden, zelfs in het... asiel en migratiedebat. 

Staatssecretaris Francken zet de herhuisvestingen tijdelijk on hold. Omwille van de 'opstoot' van assielaanvragen. Nochtans heeft dezelfde Staatssecretaris, in alle stilte, beslist om  tegen 1 januari 2019, een groot deel van de Lokaal Opvang Iniatieven (LOI) in de gemeentes te schrappen. De indianen zouden zeggen, deze blanke man spreekt met een gespleten tong.

Wat er nu gebeurt , stond in de sterren geschreven. Opvangplaatsen schrappen en dan zeggen dat er geen plaats is. Er zelf voor zorgen dat Europese afspraken niet kunnen nageleefd worden, il faut le faire.

In de verste verte geen journalist te vinden om even doortastend door te vragen. Dus operatie geslaagd, geen haan die er over gekraaid heeft.

 Ome Rik weet het ook wel, het asiel en migratiedossier  is een zéér moeilijk dossier. Maar zoals gezegd, er zijn grenzen. Het moet me van het hart.

11 november is de honderdste herdenking van het einde van WO I. Hopelijk wordt er dan ook gesproken over de 1,5 miljoen Belgen die naar Frankrijk of naar het neutrale Nederland zijn gevlucht.

Luidkeels wordt  er heden ten dage geroepen dat de waarden van de verlichting verdedigd moeten worden.

En wat met het verdedigen van de christelijke waarden?

in Jezus naam!

Mag het iets meer zijn?

Victor

Ik heb je mogen kennen toen je geest nog helder was. Je lichaam had al een tijdje zijn beste tijd gehad. Maar dat liet je niet aan je hart komen.

Waar je ook was thuis, op de kiné in St.Jozef, Revarte of het Meerminnehof, je bleef de rustigheid zelve, steeds tevreden. Klagen stond niet in jouw woordenboek.

Je was veelzijdig, met kunst bezig, tuinieren, duiker. Je hebt hard gewerkt onder andere als kolenmarschand.

De laatste jaren was kaarten jouw manier om in gezelschap te zijn met andere mensen, steeds trouw op post.

Je vond de rust in jezelf, zonder mindfullness trainingen of andere cursussen. Vriendelijk voor jezelf en de anderen. Zo was je, zo naturel.

Met jouw kippen en de eieren die je weg gaf, werd je de bompa van de straat. Graag gezien door iedereen.

Ach, er zijn van die mensen die steeds je dag goed maakten.

Victor was zo iemand. Wat een geluk dat ik hem heb mogen kennen.

Dank Victor, je hebt het heel goed gedaan.

Je hebt maar één leven, je kunt maar éénmaal zalig zijn.

Tot op het einde van mijn dagen zal hij zo in mijn herinnering blijven.

Een zalige mens, dat was hij Victor.

In memoriam Victor DAEMS (15 september 1934 - 8 september 2018)

Delphine

Wat was is geweest

Welkom spaanse zon en zee

Rest ons dank zeggen

Een haiku bij het vertrek van één van mijn kinisisten die in Spanje een 

B&B gaat uitbaten.

Gedachten zijn geen feiten

Ik kwam via mijn werk wel eens met 'hen' in contact. Met 'hen' bedoel ik dan bloedschone meisjes. Bloedschone meisjes, met weinig zelfvertrouwen en geen toekomstplannen. Graag zien en graag gezien worden was er vaak niet bij. 'Een mooie lege fles', vertelde ik dan aan mijn collega's. Het werd één van mijn vele omstreden uitspraken. Voor mij was het niet oneerbiedig bedoeld, maar een beeld om te beschrijven, waartoe jezelf in gedachten afbreken, kan leiden. Gedachten kunnen erg kwetsen. Je zou voor minder ziek worden. Zeker als je er niet in slaagt om de stroom van negatieve gedachten een halt toe te roepen. 

Soms is het echt lijden. Zo mooi omschreven  in een vers door Hans Andreus: 'in deze kleine hel van denken en tegen de binnenkant van mijn schedel opvliegen', 

Momenten van geluk worden dan erg zeldzaam.

Gisteren ging ik op bezoek bij Maria, herstellend van een  zoveelste hartaanval. 'Ik kan de negatieve gedachten niet van mij afzetten', zei ze doodmoe. Angst  kwelt haar. Haar negatieve gedachten vergroten nog haar pijn.

Hoe komt het dat we negatieve gedachten zo moeilijk in de hand houden? Het is een kunst op zich denk ik. En ook een kunstwerk komt niet zomaar uit de lucht vallen. Daarvoor moet hard gewerkt worden. 

De Jos, die heeft hard gewerkt. 'Zeg aan mijn kinderen dat ze zich niet ongerust moeten maken, ik ben gelukkig'. 'Wat komt dat komt'. Een echte levenskunstenaar.

Met de titel van deze column dacht ik origineel uit de hoek te komen. Even klikken naar google en ik zag het al. Zo oud als de straat, deze uitspraak. Zelfs de Boeddha had het er al over. 

Zo zie je maar:

Gedachten zijn geen feiten.