Tot Gauw

Misschien weet ik het morgen

Wie weet overmorgen

Bij zonsopgang

Of zonsondergang

(dat is het leukst, denk ik)

Misschien weet ik dan

Wat het betekent…

Die twee kleine woorden…

Tot gauw.

Aanstekelijk

Het haar krijgt wat grijze tinten.

In haar ogen staat de tijd echter stil.

De azurenkust is dan vlakbij.

Of is het alleen maar in de spiegel van mijn herinneringen, dat ik steeds opnieuw het jonge, levenskrachtige meisje voor mij zie?

Is het een wensdroom of een fata morgana?

Geen van beiden.

Het meisje is vrouw en moeder geworden, al is dat niet aan te zien.

De grondlaag, het fundament van het huis zijn echter dezelfde gebleven.

Ik weet wel, soms lijkt het of er een tsunami losbarst . Vaste grond smelt als sneeuw voor de zon.

Toch kleurt jouw aanwezigheid de dag, de nachten zijn een ongekend wit blad.

Zoals de doorn die de roos beschermt.

Het lijkt soms dat we gevangen zitten in het doolhof, dat leven wordt genoemd.

En toch, voel je wat kan vandaag, voel je het?

Zoals de schrijver vertrekt van een wit blad, zo zijn onze gedachten vrij.

Vooral deze die ons doen glimlachen, als was het maar eventjes.

Ook wel eens geluk genoemd.

God zij dank.

Steeds opnieuw.

Aanstekelijk.

Spiegel(bis)

Een spiegel is het mooist schilderij wat er is.

Zeker als je er zelf voorstaat.

Freud zou zeggen, wat een ego!

Narcissus achterna.

En toch.

Voor het leren jezelf graag zien zijn er lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg.

Psychiaters hebben overvolle agenda’s.

Huisartsen zijn wanhopig op zoek naar de juiste pil voor wat geluk.

Doe je best is dat genoeg? Genoeg!

Te hard is ook weer niet goed.

Ik heb het vaak gezien, beeldschone mensen die zichzelf lelijk vonden.

Oefenen voor de spiegel.

Elke dag opnieuw.

Wat zie ik er goed uit.

De kracht van de paradox.

Nét mooi genoeg.

Mijn spiegel.

Uitschrijver

Hij zit in het donker op zijn kamer, aanwezig en toch ver weg.

Nee, ik schrijf geen poëzie. Ik ben een uitschrijver, mijn teksten zijn mijn gedachten die uit mijn hoofd rollen.

Zo goed als blind kan hij zijn teksten niet nalezen of herwerken.

Vandaag heeft hij twee gedichten geschreven, hoe zou je het anders noemen.

Eéntje heeft zelfs 24 regels, hij kan er zelf niet van over.

Ik lees hem het doodsprentje van zijn vier weken geleden overleden vrouw nog eens voor :

Onze voorlaatste groet…

Als Hij haar rust schenkt, is het goed.

Een controle is niet nodig.

Het is onmiskenbaar waar.

Zijn goedheid is ons zonneklaar.

We hoeven ons alleen kalm te houden.

Van zonden weet Hij genoeg.

Hij houdt zijn liefde voor de boeg.

Die wetenschap is ons genoeg.

Zijn ogen lichten op, hij was vergeten hoe mooi hij het zelf geschreven had.

Het kleine kamertje in het woonzorgcentrum krijgt iets van het oneindige universum.

Het aardse roept.

Het eten staat klaar.

De laatste groet,

Here geef het. Wacht nog even.

Er zijn nog teveel gedachten die uitgeschreven dienen te worden.

Hij geeft ons ten uitgeleide zomaar een cadeau.

Een woord.

Uitschrijver.

Blokken

Een spiegel van de maatschappij.

Zo kan men kijken naar het spelprogramma Blokken.

Na meer dan 3000 afleveringen kunnen we gerust van een, wat men noemt, een representatieve staal van de bevolking spreken.

Eén ding valt me al jaren op.

Als er een vraag over de politiek wordt gesteld dan blijven de deelnemers steeds vaker het antwoord schuldig.

Nochtans vaak weggevers :

Wie is onze premier?

Was Guy Verhofstadt een liberaal of een socialist?

Van welke partij was Wilfried Martens lid?

Wie was Wilfried ook al weer?

Een blik, van ongeloof, van wat vraagt men nu?

Kijken in de spiegel is het begin van ontwikkelen van identiteit, zo zegt men.

De kiezer heeft altijd gelijk, zo klinkt het na elke verkiezing.

Geen wonder dat de geschiedenis zich herhaalt.

Het volgen van de grote leider, geeft een gemeenschappelijke identiteit.

Als er verandering wordt beloofd is het al voldoende.

Welke verandering?

Spiegeltje, spiegeltje, wie is het mooiste van het land?

Politiek,

Het begint met kijken in de spiegel.