de grote vriendelijke reus

“Wat heeft een glas water met graag zien te maken?”, vroeg hij zich af.

Hoe ben ik toch in deze zaal met menselijk wrakhout aangespoeld?

 

Het begon met een slippertje. In de sauna.

Als ik bel naar de ambulancedienst, schiet door mijn hoofd een uitspraak, van mijn vrouw, je gsm kan je reddingsboei zijn. Een nieuw axioma was geboren.

“Kosten aan mijn knie Swa, kom mij eens oppikken vlakbij in de sauna achter de hoek.”

Even leek het er op dat de lijn verbroken was. Alsof ik hem in de stilte hoorde denken “weer een grappenmaker waar ik mijn tijd aan verknoei”.  Als zelfstandige is het al zo moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen.

Hij kende me nog van vroeger dus de klus werd met geblindeerde ogen geklaard.

Vakkundig, zoals het hoort.

 

“Ik heb een glas water voor je meegebracht, je zult wel dorst hebben”, zei hij.

Vanuit mijn stalen ros, zwoegend alsof ik de Tourmalet aan het beklimmen was, had ik hem al een tijdje in het vizier.

Met het glas in zijn éne bruikbare hand en één been meeslepend, deed hij me denken aan de parabel van aesopus, van de haas en de schildpad. Hij die langzaam is, maar stug volhoudt wint de wedstrijd.

Het glas was half vol, of half leeg, het is maar hoe je het bekijkt, zegt men.

Gij zijt goe bezig, jongen doe zo voort, zegde hij.

Ik was een mooie vriendelijke reus tegen gekomen en prompt deed ik er nog een kilometertje bij.


rouw

een bank voorruit houdt de koude niet tegen

wat moet ik dan met dat kind in mij?

maar kijk

krassend worden alweer letters geschreven

bouwend op de fundamenten

bladert het levensboek verder

tot de epiloog

van het eeuwig vervagen

begint


Alles is rustig

Het is 17u, alles is rustig

Het zal je maar overkomen, Je bent al in het zesde jaar …van het bijzonder beroepsonderwijs geraakt. Je wilt niet van school veranderen, dus je verhuist niet mee met vader naar zijn nieuwe partner. Alleen het lukt je niet, al ben je bij wet bijna meerderjarig.

Het zal je een zorg wezen dat je onderwerp bent geworden van discussie. Ben je nu een persoon met een beperking, of is het voor de sector bijzondere jeugdzorg? Krijg je de hulp die je vraagt? Niet dus, wel een placebo of op zijn best generisch vervangmiddel. Zal het met de hakken in… of over de sloot zijn?

Het is 17u en de wereld staat er beroerd voor je voor.

Het zal je maar overkomen, al die papieren die je niet begrijpt en dan maar zonder te lezen, op de vergeelde stapel legt. In je land van herkomst nam het zo’n vaart niet, dus je ziet wel… morgen. Koppig ben je wel, in het verder doen wat je steeds gedaan hebt. Is het niet willen of niet kunnen? Bij meerderheid van stemmen, niet willen. Op één roepende in de woestijn na. Dus dag sociale woning. Zonder dat het weet, verhuis je ook van de ene begrotingspost naar een andere, veel duurdere.

Het is 17u en de wereld staat er beroerd voor je voor.

Hoor de echo van de verontwaardigden.

Jammer, maar helaas, het is enkel de schemering die invalt.

Alles is rustig.


Dromig dillemma

Dromig Dilemma

De weg van niet meer terug

is er één, maar geen

vagevuur, hemel, hel

zekerheden zo wordt gezegd

De weg van niet meer terug

is er één, maar geen

verdwaald kompas lopen

moet kunnen zo wordt gezegd

De weg van niet meer terug

is er één, maar geen

na regen komt zonneschijn

zal zijn zo wordt gezegd

De weg van niet meer terug

is er één, maar geen

dromen zijn bedrog

misschien zo wordt gezegd


Tellen

Tellen

we hebben

de derde

de vierde

en nu ook de virtuele wereld

er is

de vierde

de vijfde

en nu ook de macht van de straat

de deurbel gaat…

“Ik ben Johannes De Doper” zegt hij

welkom

kom binnen

dat telt.