Het ene leven is het andere niet.

Het is weinig mensen gegeven. Eenvoudig een ingewikkeld onderwerp uitgelegd krijgen. Het is een kunst.

Afrikacorrespondent Bram Vermeulen kan het als geen ander, als hij het heeft over jawel...migratie.

Ik weet het wel, Ome Rik begeeft zich op glad ijs, hetzij zo.

Migratie is van alle tijden en alle landen.Dat is algemene kennis. Maar geef toe, dat een Nederlandse bootvluchteling, Jan Van Riebeck, de stichter is van Kaapstad, als geheugensteuntje kan dat tellen.

Spaanse conquistadores veroverden en plunderden Latijns Amerika. Voor miljoenen Europeanen werd de nieuwe wereld hun nieuwe thuis. Door de kolonisatie werden de grondstoffen in Afrika leeggeroofd. Tot op vandaag danken wij daar veel van onze welvaart aan. Denk bijvoorbeeld maar aan lithiumbatterijen, smartphones en vele andere producten.

In Belgie waren er in 2017 circa 20.000 asielaanvragen, waarvan er 14.000  erkend zijn.

In Libanon, met zijn vier miljoen inwoners worden, 1 miljoen vluchtelingen opgevangen. In Jordanie zelfs meer dan een miljoen.

Zo kent Zuid-Afrika, tengevolge van interne migratie binnen het continent, tussen de twee en vijf miljoen immigranten, Congolezen, Mozambikanen, en zowat de helft van de Zimbabwanen...

En toch wordt migratie bij ons als een groot probleem benoemd. Met polarisatie en populisme tot gevolg.

Ergens ten zuiden van Italie, zegt de Kameroense Filosoof, Achille Mbemke, ligt een onzichtbare grens. In Europa is alle comfort aanwezig, scholen, gezondheidszorg, mensenrechten, vrijheden. Aan de andere kant van de onzichtbare grens geldt dat allemaal niet. Die mensen mag je beschieten, laten verdrinken, letterlijk de woestijn insturen...

De mensen met migratieachtergrond in Belgie sturen meer geld terug naar Afrika, dan heel het budget dat gegeven wordt aan ontwikkelingshulp. Een mooie stelling, in feite een vorm van herverdeling. Europa kan zo iets terug doen.

De voormalige bondskandelier Konrad Adenauer zei het al : 'we leven allemaal onder dezelfde hemel, maar hebben niet allemaal dezelfde horizon' 

Het ene leven is het andere niet.

Hij komt, Hij komt.

De kracht van de verandering, klimatchange. Verandering staat hoog op de agenda.

Het doet me terug denken aan mijn grootmoeder, geboren in het begin van de 20 ste eeuw. Mijn grootmoeder, die kapitaalkrachtig was, had al in 1920 een eigen auto, toen er nog geen sprake was van files. In die tijd was er geen internet, het woord globalisering, stond nog niet in het woordenboek. Vele mensen hadden in hun leven nog nooit de zee gezien en wisten niet wat er in de nabije stad gebeurde, laat staan aan de andere kant van de wereld. Verandering zorgde toen al voor weerstanden. Zo gruwelde mijn grootmoeder van de invoering van het jaarlijks verlof, welke toeliet dat 'het plebs'  op vakantiedagen de kust overspoelden. Maar hoe kon mijn grootmoeder toen weten dat de mens in 1969 naar de maan zou vliegen?  Verandering is  dus niet iets om per se schrik van te hebben. Het heeft geleid tot een gezondheidsrevolutie, democratisering van het onderwijs, een sociale zekerheid die vele landen het nakijken geeft.

En toch, verandering is niet noodzakelijk een verbetering. Nu weten we dat de consumptiemaatschappij een afvalberg heeft doen onstaan om U te zeggen. Dat vooruitgang, het economisch model van ongebreidelde groei, een CO2 uitstoot heeft veroorzaakt in die mate dat we kunnen spreken van een bedreiging voor onze kleinkinderen . En dan spreken we nog niet van de luchtvervuiling,het fijn stof. Als verandering betekent het terugkeren van nationalisme met zijn oorlogen en conflicten, het wegvallen van de Europese Unie... daar past Ome Rik voor. Sommige veranderingen hadden beter niet plaatsgevonden. Was er nog maar een brouwer, een bakker of een melkboer die aan huis komt leveren, om maar iets te noemen.

Echte veranderingen onstaan door bewegingen van onderuit. Denk maar aan de strijd voor het algemeen stemrecht, de strijd voor vrouwenrechten.En soms omdat een buitengewoon iemand opstaat. Zoals Mahatma Ghandi, of Nelson Mandela. Personen die het verschil maakten.

Barak Obama zei het al : 'verandering vind plaats wanneer gewone mensen buitengewone dingen doen'. Het geeft hoop.

Dat is wat er nu gebeurt met de jonge klimaatbetogers. Gewone mensen die buitengewone dingen doen en hoop geven.

Wees niet bevreesd. Het staat in de sterren geschreven.

De eco(re)volutie...

Hij komt, Hij komt.

Het is weer (even) voorbij

Altijd blij dat het de maand februari is.

Begrijp me niet verkeerd, ook Ome Rik holt de tijd achterna. Je kan zeggen het is weeral februari, en klagen het gaat allemaal  te snel. En toch. Februari  is niet alleen de maand dat je kan dromen van de Elfstedentocht, maar het is ook een tijd van opluchting. Het is weer voorbij, niet alleen de vele nieuwjaarsrecepties, maar vooral het is, het voorlopig einde van de koopjeswoede.

Het begint in november al met Halloween, Sinterklaas, de eindejaarsaankopen, black Friday, de solden, het autosalon. De rust is maar van heel korte duur, want zie het vakantiesalon is van start gegaan,  de euro's kunnen weer in omloop gebracht worden.

Zoals een mooie schrijfster me gezegd heeft, we rennen de economie achterna, alsof de solden ons meer mens maakt.

Nogmaals begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen het kopen van een geschenk, of wat kledij, een auto of een vakantie. Maar kan het echt niet wat minder?

Je hoort het elk jaar weer opnieuw de hoera berichten achteraf. De solden waren een succes, al mocht het wel iets meer zijn, jammer van het slechte weer... Er zijn weer veel auto's verkocht, gelukkig minder dieselwagens, dus het gaat de goede kant op.

Is dat wel zo?

 Ome Rik is niet de enige die zich vragen stelt. Net vandaag Dirk De Wachter, je kent hem wel de gekende  psychiater, gehoord op de radio : 'onze consumptiemaatschappij houdt ons allemaal pseudo-noodzakelijke dingen voor, het gewone kost niets'.

Doen we niet aan roofbouw van onze schaarste grondtoffen en ondermijnen we zo niet onze mentale gezondheid?

Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt.

In het oude testament werd het gouden kalf aanbeden, nu lijkt het er op dat de consumptiemaatschappij de nieuwe religie is.

Wie zal het zeggen?

Als we dàt nu eens met zijn allen afspreken, koop iets als  je het nodig hebt. Daarmee komen we al een eind.

Dit gezegd zijnde, als een te late nieuwjaarswens.

In ieder geval, gelukkig is het februari.

Het is weer (even) voorbij.

Nostalgie

Het lijkt erop dat ook De Morgen last heeft van nostalgie. De wijze waarop de vaste opinie schrijvers, De Ceulaer, De Vos, Echaldus al dan niet subtiel aan Groen batching doen, lijkt op nostalgie naar de tijd toen de krant nog een spreekbuis van de socialistische beweging was.

De ene schrijver verwijt Groen dat er geen concrete voorstellen komen, de andere verwijt Groen hun voorstellen in de vorm van een decreet te gieten. Zal het gaan ja...Tip, lees grondig het programma en maak er geen karikatuur van.

Of is er een verdoken agenda?  Nostalgie naar vroeger?

(lezersbrief ingezonden naar De Morgen)

Was het maar zo eenvoudig

De uitval van Tom Lenaerts naar de politiek toe,'los het op', haalde de kranten en deed de 'sociale' media bijna ontploffen. Deze uitspraak heeft Ome Rik aan het denken gezet.

Democratie, zo wordt gezegd, is het georganiseerd meningsverschil. In deze tijd staat besluitvorming sterk onder druk van de al dan niet (on)juiste informatiestroom via internet.

Maar kunnen alle problemen opgelost worden?

Het wordt nog moeilijker als een uitspraak van de Franse filosoof Gustave Le Bon aan een tweede jeugd lijkt begonnen te zijn:

'Eén van de ernstige problemen van de politiek is de verplichting te regeren met ideeen die door de massa worden nageleefd, terwijl dat de ideeen onjuist zijn'. Met die nuance dat het geen verplichting is, maar dat er veel politieke moed voor nodig is om tegen de mainstream in te gaan.

Was het maar zo eenvoudig.

Ook van het individu wordt verwacht dat hij zijn problemen oplost. De hulpvrager blijft weliswaar veel kansen krijgen, maar moet zijn eigen verantwoordelijkheid opnemen. Er worden steeds meer voorwaarden aan rechten gesteld. Maar wat als je het echt niet kunt?  Als je psychische problemen zo groot zijn, dat de angst je leven beheerst? Wat als je zo boos bent omwille van het onrecht dat jou is aangedaan? Wat als je in een overlevingstraetgue zit, en van dag tot dag leeft?

in het voor wat hoort denken zijn zo goed als alle problemen oplosbaar als je kansen krijgt en je verantwoordelijkheid opneemt.

Was het maar zo eenvoudig.