Maak recht wat krom is

De indrukwekkende docuserie van Hilde Van Mieghem over kindermishandeling is hopelijk voor ieder van ons een eyeopener om verantwoordelijkheid op te nemen.

De Mechelse jeugdrechter deed dit door de opmerkelijke moed te hebben om ook structurele kindermishandeling te benoemen.

Laten we een kat een kat noemen : Kinderen die niet de zorg op maat krijgen die ze verdienen worden door onze maatschappij opnieuw mishandeld.

Gemiddeld 425 dagen is het wachten op niet rechtstreeks toegankelijke hulp.

Het is een oud zeer.

Vaak is het leuren met kinderen van de ene tijdelijke oplossing naar de andere. De docuserie maakt pijnlijk duidelijk hoe groot de impact is,als hulpverlening op haar beurt traumatisch word.

De laatste jaren heeft de sector via de integrale jeugdhulp enorm veel geld en energiegestoken in de organisatie van de hulpverlening. Zonder twijfel een meerwaarde inzake nieuwe methodieken en meer overleg tussen sectoren. Vraaggericht werken is echter een dode letter gebleken en de bureaucratie is sterk toegenomen. Procedures leiden een eigen leven, prioriteitsbepalingen zijn bepalend of je aan de bak komt. Een grondige evaluatie van de integrale jeugdhulp dringt zich meer dan ooit op.

Je kan er immers niet omheen, de Vlaamse Overheid houdt zich niet aan het Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Voornamelijk het naleven van art.19: ‘Het beschermen van kinderen inzake kindermishandeling en verwaarlozing’. De Vlaamse Overheid kan dit niet garanderen. De vele overplaatsingen, nep oplossingen worden ze ook genoemd, doen bovendien afbreuk aan art 20 van hetzelfde verdrag: ‘ Bij het overwegen van oplossingen wordt op passende wijze rekening gehouden met de wenselijkheid van continuïteit in de opvoeding’.

Maar er is meer aan de hand.

Als het om individuele hulpverlening gaat is er een enorme grote inzet en gedrevenheid.

Maar wat met politiserend werken?

Mensen wakker schudden over onrechtvaardigheden.

Het was één van de vijf krachtlijnen van de grote sociaal werk- conferentie in 2018.

En ja, er zijn met tussenpozen de wanhoopskreten in de media over de wachtlijsten.

Al dertig jaar lang.

Tragisch, maar dit is echt geen nieuws meer.

En ja, er is de witte woede die af en toe haar ongenoegen op straat laat zien.

Het staat buiten kijf. Willen we echt iets veranderen dan moet bij structurele mishandeling dezelfde inzet getoond worden als het om een individuele klacht zou gaan.

Sociale actie is een methodiek als een andere. Het zou in het DNA van iedere maatschappelijk werker moeten zitten.

Waarom zou de sector zich niet meer bijscholen in deze methodiek?

Neem terug de draad op van de acties van jaren geleden. Bezet opnieuw de trappen van het Justitiepaleis. Neem post aan het kabinet van Minister Beke.

Niet af en toe.

Wekelijks.

Jullie zijn met velen, los mekaar af.

Er is zoveel kwaliteit in de sector.

Er leeft zoveel verontwaardiging in de sector over de structurele tekorten.

De verontwaardiging rond de klimaatverstoring brengt veel in de beweging. Inspirerend.

Het momentum is er.

Lees deze bijdrage als een oproep.

Maak recht wat krom is.

Te gek voor woorden

In uitzonderlijke moeilijke omstandigheden kan de Koning de kroonraad bijeenroepen voor advies.

Dit gebeurde slechts 5x in de Belgische geschiedenis.

De laatste keer was dit bij de onafhankelijkheid van Congo.

Het zou een ernstig signaal zijn.

Out of the box denken is bij deze moeilijke regeringsvorming aangewezen.

Nog eentje als uitsmijter : een noodregering bestaande uit Ministers van Staat.

Belgie en het surrealisme.

Nog steeds een mooi huwelijk.

Te gek voor woorden?

Alles beter dan nieuwe verkiezingen.

Als je eens wist

Als je eens wist is de nieuwe docu serie van Hilde Van Mieghem te zien op Canvas over kindermishandeling.

Geloof het of geloof het niet deze woorden kapulteren Ome Rik terug in de tijd.

‘Als je eens wist wat ik allemaal heb meegemaakt’, zegt de oude man verzonken in zijn gedachten.

En hij zweeg. Dat is mij al die jaren bijgebleven.

Het zwijgen. Het zwijgen over wat te moeilijk was om te zeggen.

Later zou psychiater J.R.M. Maas mij een leidraad geven in mijn sociaal werk, in het kijken naar mensen. ‘Hoe krankzinnig het gedrag ook lijkt, het moet betekenis hebben. Het is zinvol en niet in gebruikelijke zin slecht of afwijkend’.

Daarom is het zo belangrijk dat er moedige getuigenissen zijn van mensen over de impact dat kindermishandeling heeft gehad op hun verder leven. Zo kan er ook erkenning en mededogen komen voor mensen die het nooit hebben kunnen zeggen wat hen zo getraumatiseerd heeft in het leven.

‘Zij was gek’, zegde hij over een jonge vrouw die zelfmoord had gepleegd.

‘Zij was seksueel misbruikt geweest in haar jeugd, de pijn werd haar teveel’, zegde ik.

Het gesprek viel stil. Iedereen zweeg.

We staan zo snel klaar met ons oordeel.

‘Wat is dat voor een moeilijke mens’, hoor je vaak.

Ome Rik draait het liever om, ’wat heeft die mens het moeilijk’.

Zo is er even ademruimte, even meer mildheid.

Minister van Welzijn Wouter Beke bespaart op de Vertrouwenscentra voor Kindermishandeling.

Minister, dit kan echt niet door de beugel.

Ome Rik kan maar één ding zeggen:

Als je eens wist.

Het probleem Belgie

 In zijn column stelt Ivo Victoria dat de federale gesprekken niet over beleid gaan, maar over taal, cultuur, sentimenten.

Het klopt dat in Belgie niet iedereen dezelfde taal spreekt. 

Het communitaire dient echter als een mistgordijn dat wordt opgetrokken om de echte breuklijn te verdoezelen.De breuklijn ligt in de strijd om twee verschillende maatschappijvisies.

De ene visie stelt geen fundamentele vragen over het systeem en willen alles zoveel mogelijk behouden zoals het is. Zeker geen belastinghervorming die de begoede hardwerkende vlaming zou treffen, om maar één voorbeeld te noemen.

 De ander visie stelt zich vragen bij de groei obsessie van de economie, is bezorgd om de draagkracht van de planeet, wil gaan voor een herverdeling van de rijkdom om de armoede aan te pakken.

Dat is het echte probleem in Belgie, alles behalve een kinderachtige zaak, zoals de schrijver stelt.

(tekst als lezersbrief ingezonden in De Morgen)

De Tuin der Poëten

Er zijn mensen die zorgen voor geluk waar ze ook komen of zijn.

Ome Rik noemt hem de vriendelijkste man van Mortsel. Geloof het, of geloof het niet, ik ken niemand die zo gelukkig is met zichzelf als deze broze grijsaard.

Een echte levenskunstenaar pur sang. Zelf in het ziekenhuis zegt hij: 'ik verveel me nooit, of ik hier ben of in mijn luie zetel zit thuis, wat maakt het uit?' Ach, wat zou ik graag leerjongen in zijn school of life zijn geweest.

Misschien is het niet toevallig dat hij kartonnen dozen met poëzie heeft volgeschreven, deze Rutger Kopland van Mortsel. Hij ademt poëzie zoals het water dat naar de zee loopt.

Nu gaan zijn gedachten dankbaar terug naar zijn kinderjaren. Zijn ogen blinken ondeugend als hij vertelt over het eenvoudige boerenleven van vroeger. Als een boom die met zijn wortels op zoek is naar het ultieme begin.

Gisteren en eergisteren weet hij niet meer. Maar in het Nu is hij, God zij dank, zalig aanwezig.

'Als je zo ver bent dat je niet meer verder kunt ben je al een eind', schreef hij. Zo eenvoudig is het. Wat is de zin van het leven schrijft een oude vrouw verblijvende in een woonzorgcentrum in een lezersbrief aan de psycholoog van de Flair, nu ik niets meer kan?

Schrijf, laat je verbeelding werken was het antwoord. Of zoals een bekende aimabele dichter zegt; 'maak reizen in je hoofd'.

Schrijven kon hij als geen ander.

Ik kijk de oude man na als hij door de gangen schuift. Nog even en er rest "enkel vermetel hopen op een later", zo las ik in één van zijn gedichten.

Hoe kunnen we onze dankbaarheid uiten om zoveel levenswijsheid?

Ome Rik weet een plek waar zijn woorden een plaats kunnen krijgen.

Een plek waar gedichten thuis zijn, een plek die hij vaak bezocht heeft.

In den Botaniek:

De Tuin der poëten.